چرا عشق ناسالمه؟

با بررسی های فراوون به این نتیجه رسیدیم که رابطه ی عاشقانه ناسالمه...

اگر بخوام خلاصه ی این نتیجه گیری رو خدمتتون عرض کنم به سه جمله ی فروید اشاره میکنم

میدونم قبلا تکرار کردم اما قصدم اینه که در ذهنتون تبدیل به یک باور بشه!

 

۱✨کسی که عاشق میشه از بخشی از خودشیفتگی خودش دست میکشه

 

توضیح: همه ی ما با یک انرژی روانی به دنیا میایم که کاملا روی خودمون متمرکزه! دوران نوزادی رو به خاطر بیارین نوزاد کاملا خودشیفته ست و فقط به ارضای نیازهای خودش فکر میکنه و هیچ کسی رو در نظر نداره، وقتی که بزرگتر میشه  بخشی از این انرژی روانی رو روی مادر متمرکز میکنه و برای اینکه مادر دوستش داشته باشه یه جاهایی از خودش میگذره و یه کارایی رو نمیکنه، تا سن نوجوونی

تو نوجوونی بازهم تمام انرژی روانی فرد روی خودش متمرکز میشه و به حالت خودشیفتگی میره حالا فروید میگه کسی که عاشق میشه از بخشی از خودشیفتگی خودش دست کشیده، به عبارتی بخشی از انرژی روانیش رو روی دیگری متمرکز کرده

 

۲✨هیچ گاه به اندازه ی زمانی که عاشق هستیم ، آسیب پذیر نیستیم

 

توضیح: چون انرژی روانیمون دیگه معطوف به خودمون نیست، دیگه تمرکز روی دیگری و نیاز های دیگریه، پس از مواقع دیگه بیشتر احتمال آسیب دیدنمون هست

 

۳✨چه بی پروا میشود انسان وقتی اطمینان میابد دیگری دوستش دارد🙂

 

توضیح: حالا تو این زمان که تو آسیب پذیری معشوقت هم بی پروا بشه، چی میشه؟

 

رابطه ی عاشقانه ناسالمه

 

اگر خوب و بد طرفتو دیدی و پذیرفتی و بی اندازه بهش حس خوب داری ، اون عشق نیست! صمیمیته..

 

عشق چشم و گوشتو روی واقعیت ها میبنده

عاشق معشوقش رو بی نقص و مقدس میبنه

حتی اگر بدترین آسیب هارو هم بهش زد ، عاشق حس بد رو به خودش بر میگردونه.

بدترین حالت رو در نظر بگیریم

وقتی معشوق خیانت و بی وفایی هم بکنه، کسی که عاشق شده میگه حتما من کم بودم براش!

اگر قراره کنار کس دیگه ای خوشحال باشه من به جون میخرم یا حتی حاضرم نفرسوم بشم!

 

هرچقدر هم از بدی های طرف مقابل بهش بگی براش قابل درک نیست چون اون متوهم شده، دیگه واقعیت هارو نمیبینه!

زمانی که توهم از بین بره عشقم از بین میره